Οι πλούσιοι εγκαταλείπουν μαζικά το Ηνωμένο Βασίλειο και μεταναστεύουν σε φορολογικούς παραδείσους όπως το Μονακό, την Ελβετία και το Ντουμπάι. Ωστόσο, πολλοί ευκατάστατοι Ευρωπαίοι με παρόμοια όνειρα διαφυγής διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να φύγουν τόσο εύκολα.
Οι χώρες με υψηλή φορολογία σε ολόκληρη την ήπειρο προσπαθούν να επιβραδύνουν την αποχώρηση των πλούσιων κατοίκων, επιβάλλοντάς τους φόρο επί της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων κατά την αναχώρησή τους. Η ιδέα, γνωστή ως «φόρος κατά την έξοδο», είναι να τους κάνει να το σκεφτούν πριν φύγουν ή να πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί αν το κάνουν.
Η Γερμανία, η Νορβηγία και το Βέλγιο έχουν επεκτείνει τους φόρους εξόδου τους τελευταίους μήνες ή εξετάζουν προτάσεις για να το πράξουν, ενώ τον Οκτώβριο το ολλανδικό κοινοβούλιο ζήτησε από την κυβέρνηση να μελετήσει την επιβολή του φόρου ως μέρος των σχεδίων για την καταπολέμηση της φοροαποφυγής. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η κυβέρνηση των Εργατικών του Κιρ Στάρμερ έχει δεχτεί εκκλήσεις να επιβάλει παρόμοιο φόρο για να ανακόψει την έξοδο πλούσιων κατοίκων από τη χώρα.
Όλο και περισσότερες χώρες θεωρούν τα μέτρα αυτά ως ένα μέσο για την αύξηση των εσόδων και την υποχρέωση των πλουσίων να συνεισφέρουν. Ωστόσο, είναι επίσης αμφιλεγόμενα, καθώς υποχρεώνουν τους επενδυτές να πληρώνουν φόρους — ίσως εκατομμύρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια δολάρια — για περιουσιακά στοιχεία που δεν έχουν ακόμη πωληθεί.
Οι φόροι αυτοί έχουν αποκτήσει δυναμική το τελευταίο έτος, καθώς η πίεση στα δημόσια ελλείμματα, μεταξύ άλλων από τις δαπάνες για την πανδημία και η επιβράδυνση της ανάπτυξης ωθούν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρουν τρόπους για να αυξήσουν τα έσοδά τους.
Στην Ευρώπη, η Νορβηγία και η Γερμανία είναι δύο από τους ισχυρότερους υποστηρικτές των φόρων εξόδου. Η Νορβηγία επιβάλλει φόρο επί των μη πραγματοποιηθέντων κεφαλαιακών κερδών έως και 38% και η Γερμανία περίπου 27%. Η σκανδιναβική χώρα έκλεισε επίσης πρόσφατα διάφορα κενά που επέτρεπαν σε ορισμένους να παρακάμψουν το φόρο, όπως η παραμονή στο εξωτερικό για περισσότερο από πέντε χρόνια.
Επίσης, τα τελευταία χρόνια έχει ουσιαστικά διπλασιάσει τον φόρο για τα πλούσια νοικοκυριά, αυξάνοντας το φόρο για τα άτομα με καθαρή περιουσία άνω των 20 εκατομμυρίων κορωνών (2 εκατομμύρια δολάρια) σε 1,1% και αυξάνοντας τους φόρους επί των μερισμάτων.
Το γερμανικό σύστημα επιβάλλει φόρο σε όσους φεύγουν από τη χώρα, εάν κατέχουν τουλάχιστον το 1% των μετοχών μιας εταιρείας ή εάν κατέχουν τουλάχιστον 500.000 ευρώ σε μετοχές ενός ενιαίου αμοιβαίου κεφαλαίου ή εταιρείας. Η τελευταία αλλαγή στη φορολογική νομοθεσία από τον Νοέμβριο επέκτεινε τα φορολογητέα περιουσιακά στοιχεία στα επενδυτικά κεφάλαια, με συντελεστές που φτάνουν το 45% σε ορισμένες περιπτώσεις, αν και οι εξαιρέσεις συχνά οδηγούν σε χαμηλότερο πραγματικό φορολογικό συντελεστή.
Στο Βέλγιο, η κυβέρνηση παρουσίασε τον περασμένο μήνα ένα νομοσχέδιο που περιλαμβάνει φόρο εξόδου που θα τεθεί σε ισχύ τον Ιούλιο και θα φορολογεί τα φυσικά πρόσωπα με 10% επί των κεφαλαιακών κερδών που πραγματοποιούνται στη χώρα.
Το Institute of Fiscal Studies και οικονομολόγοι έχουν προτείνει στο Ηνωμένο Βασίλειο να εξετάσει επίσης ένα σύστημα φόρου εξόδου για να ανακόψει την εκροή πλούσιων Βρετανών. Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικό από την αύξηση των συντελεστών φόρου κεφαλαιουχικών κερδών, την οποία η χώρα εφάρμοσε κατά την ανακοίνωση του ετήσιου προϋπολογισμού τον Οκτώβριο. Η κυβέρνηση αποκλείει μέχρι στιγμής αυτή την επιλογή, σύμφωνα με το Βloomberg.
Η φορολόγηση των πλουσίων έχει γίνει μια δημοφιλής πολιτική, καθώς οι χώρες σε όλη την Ευρώπη επιδιώκουν να αυξήσουν το φορολογικό βάρος των πλουσιότερων κατοίκων. Η Γαλλία φορολογεί τον πλούτο μέσω κληρονομιών και υψηλών φόρων εισοδήματος, καθώς και με φόρο εξόδου 30% που επιβάλλεται σε άτομα που αλλάζουν τον τόπο φορολόγησής τους και έχουν μετοχές αξίας άνω των 800.000 ευρώ. Εξετάζεται επίσης η αύξηση των φόρων περιουσίας. Το Ηνωμένο Βασίλειο κατήργησε πρόσφατα το καθεστώς μη κατοίκων («non-dom»), που ίσχυε για περισσότερα από 200 χρόνια, ενώ στην Πορτογαλία καταργήθηκε πέρυσι ένα καθεστώς κατ’ αποκοπής φόρου που παρείχε πλεονεκτήματα σε αλλοδαπούς για τα εισοδήματά τους στο εξωτερικό για δέκα χρόνια.
Τέτοιες αλλαγές ωφελούν χώρες όπως η Ελβετία, η Ιταλία, το Μονακό και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που προσελκύουν όλο και περισσότερους πλούσιους μετανάστες. Ωστόσο, ακόμη και αυτές δεν είναι απρόσβλητες από ορισμένες από αυτές τις πιέσεις, καθώς ορισμένες εξετάζουν το ενδεχόμενο επιβολής υψηλότερων φόρων στους πλουσιότερους.
Η Ελβετία προσφέρει ένα σύστημα κατ’ αποκοπής φόρου μεταξύ 100.000 και 400.000 ελβετικών φράγκων που καταβάλλεται κάθε χρόνο για μη κατοίκους με περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό. Ωστόσο, η χώρα έχει παραμερίσει την πολιτική της ουδετερότητα, ενώ προτείνει την επιβολή φόρου κληρονομιάς 50% στους πλουσιότερους.
Τέλος, η Ιταλία, με την έλλειψη φόρου περιουσίας ή συγκεκριμένου φόρου εξόδου και έναν ενιαίο φόρο 200.000 ευρώ ετησίως επί των αλλοδαπών εισοδημάτων έχει προσελκύσει τα τελευταία χρόνια πολλούς που επιθυμούν να προστατεύσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και να απολαύσουν έναν άνετο τρόπο ζωής.
Πηγή: newmoney.gr
Διαβάστε επίσης: Το comeback του Ισραήλ στις αγορές - Πώς η σύγκρουση με το Ιράν εκτόξευσε μετοχές και ομόλογα