Ο πρόεδρος των ΗΠΑ όχι μόνο αποφάσισε να ξεκινήσει εμπορικό πόλεμο αλλά επέλεξε να επιτεθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Την «Ημέρα Απελευθέρωσης» τον Απρίλιο, ο Τραμπ επέβαλε δασμούς στις περισσότερες χώρες, ακόμη και σε νησιά που κατοικούνται μόνο από πιγκουίνους.
Αλλά κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία μετά την ήττα της πήρε ένα σημαντικό μάθημα: Ποτέ μην πολεμάς σε δυο μέτωπα. Γι’ αυτό η Γερμανία υπέγραψε το 1939 το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ με τη Σοβιετική Ένωση, το οποίο όριζε ότι καμία χώρα δεν θα επιτίθετο στην άλλη για μια δεκαετία. Αλλά ο Αδόλφος Χίτλερ δεν πρόλαβε να μετρήσει μέχρι το 10, και η Γερμανία κατέληξε σε έναν ακόμη διμέτωπο πόλεμο που έληξε άσχημα.
Οι πολυμέτωπες συγκρούσεις δεν είχαν ποτέ καλό τέλος για τις χώρες που τις προκάλεσαν, και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει ο Τραμπ.
Νομίζει ότι είναι το αφεντικό, αλλά θα χάσει
Ο Αμερικανός πρόεδρος πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να είναι το κυρίαρχο σκυλί, και ο επικεφαλής, το αφεντικό. Αλλά ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα: Θα χάσουν πανηγυρικά από τον εμπορικό του πόλεμο, εκτιμά ο Robert D. Atkinson, ιδρυτής και πρόεδρο του Ιδρύματος Τεχνολογίας Πληροφοριών και Καινοτομίας, με κείμενό του στο Foreign Policy.
Στήνεται το μετα-αμερικανικό εμπορικό σύστημα
Ήδη πολλές χώρες δυσανασχετούν και σχεδιάζουν ένα μετα-αμερικανικό εμπορικό σύστημα. Η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Κίνα και τα μέλη της Ένωσης Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας βρίσκονται σε συνομιλίες για εμπορική συνεργασία. Το ίδιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κίνα. Ο Καναδάς προσβλέπει επίσης στην ΕΕ για στενότερους εμπορικούς και επενδυτικούς δεσμούς.
Εντωμεταξύ, πάρα πολλές αμερικανικές εταιρείες, ιδίως οι προηγμένες βιομηχανίες, χρειάζονται πρόσβαση στην παγκόσμια αγορά για να επιβιώσουν και να ευδοκιμήσουν.
Το εταιρικό μοντέλο του Τραμπ είναι, αμερικανικές εταιρίες χαμηλής έως μέτριας τεχνογνωσίας, οι οποίες θα απευθύνονται μόνο στην εγχώρια αγορά.
Το σκεπτικό είναι πως αν προστατευτούν από τον εξωτερικό ανταγωνισμό θα ευδοκιμήσουν.Και πώς θα μπορούσαν να μην το κάνουν άλλωστε σε μια μεγάλη προστατευόμενη αγορά; Όμως, σίγουρα, όχι τόσο γρήγορα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να είναι ισχυρές χωρίς ισχυρές βιομηχανίες. Και αυτές θα δυσκολευτούν σοβαρά στον νέο κόσμο του Τραμπ.
Πολλαπλοί παράγοντες προκλήσεων
Υπάρχουν πολλαπλοί παράγοντες προκλήσεων. Ο πρώτος είναι ότι οι μεγάλες αμερικανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις -Boeing, Merck, General Electric και άλλες – θα δουν το κόστος να αυξάνεται σημαντικά, καθώς θα πληρώνουν δασμούς στα εισαγόμενα εξαρτήματα και υλικά.
Δεύτερον, καθώς άλλα έθνη θεσπίζουν αμοιβαίους δασμούς, τα προϊόντα των εν λόγω εταιρειών θα κοστολογούνται από τις ξένες αγορές. Έτσι θα προτιμώνται τα φθηνότερα νοτιοκορεατικά τσιπ.
«EuroStack»: Η τελική αντικατάσταση
Συν τοις άλλοις, ο Τραμπ ανοίγει τις πύλες για κατάφωρες διακρίσεις εις βάρος των αμερικανικών επιχειρήσεων.
Η ΕΕ χρησιμοποιεί την επιθετικότητα του Τραμπ για να δικαιολογήσει το «EuroStack»: ένα σχέδιο για την τελική αντικατάσταση σχεδόν όλων των αμερικανικών τεχνολογικών προϊόντων, από τα τσιπ υπολογιστών έως σέρβερς, με εκείνα που κατασκευάζονται στην Ευρώπη.
Και ενώ το μπλοκ ανακοίνωσε επιτέλους σχέδια για την ενίσχυση των στρατιωτικών δαπανών, θα το κάνει αγοράζοντας όπλα ευρωπαϊκής κατασκευής.
Αποκλεισμός από μία παγκόσμια ενοποιημένη αγορά
Αυτό οδηγεί σε μια νέα πρόκληση. Ενώ οι εξαγωγείς των ΗΠΑ υπό τον εμπορικό πόλεμο του Τραμπ θα αποκλείονται όλο και περισσότερο από τις ξένες αγορές, οι ανταγωνιστές τους θα βρεθούν σε μια παγκόσμια ολοκληρωμένη αγορά, χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό θα ενισχυθεί καθώς τα άλλα έθνη λαμβάνουν μέτρα για τη διαμόρφωση πιο ενοποιημένων αγορών μέσω νέων εμπορικών συμφωνιών. Οι ξένες εταιρείες θα έχουν το μέγεθος που απαιτείται για να καινοτομούν και να ευδοκιμούν. Αντίθετα, οι αμερικανοί παραγωγοί, που εξαρτώνται από τη σχετικά μικρότερη αγορά των ΗΠΑ, θα συρρικνωθούν σιγά-σιγά και ίσως τελικά πεθάνουν.
Υποκλίσεις στον Σι
Αλλά υπάρχουν και άλλα. Καθώς ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών ως ηγεμόνας του παγκόσμιου εμπορίου θα συρρικνώνεται η Κίνα σίγουρα θα πάρει τη θέση της.
Βλέπουμε ήδη, και πιθανότατα θα συνεχίσουμε να βλέπουμε, πολύ περισσότερες χώρες να ταξιδεύουν στο Πεκίνο και να υποκλίνονται στον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπινγκ για να συνάψουν εμπορικές συμφωνίες.
«Έναν- έναν»
Όταν η Κίνα διεξάγει τους εμπορικούς της πολέμους, έχει αρκετή λογική ώστε να μην επιτίθεται σε όλες τις χώρες ταυτόχρονα. Το Πεκίνο εξαπολύει ένα εμπορικό χτύπημα σε ένα συγκεκριμένο έθνος και στη συνέχεια περιμένει για λίγο, μετρώντας την αντίδραση των ξένων κρατών- όταν η οργή καταλαγιάσει, εξαπολύει άλλο ένα.
Να τι θα έπρεπε να είχε κάνει και ο Τραμπ: πρώτα να επικεντρωθεί σε μερικούς από τους χειρότερους παραβάτες των κανόνων του παγκόσμιου εμπορίου, όπως το Βιετνάμ, η Ινδονησία και η Ινδία. Πριν επιβάλει δασμούς, να προσκαλέσει τις χώρες σε συνομιλίες, να απαριθμήσει τις βασικές απαιτήσεις των ΗΠΑ και να τους δώσει 90 ημέρες για να τις εφαρμόσουν. Επιβάλει δασμούς μόνο εάν αρνηθούν να απαντήσουν. Και ενώ το κάνει αυτό, επικεντρώνεται στα εμπορικά εμπόδια και τους παράγοντες που είναι πιο σημαντικοί για την ανταγωνιστικότητα των ΗΠΑ ,στις προηγμένες βιομηχανίες.
Πηγή: naftemporiki.gr
Διαβάστε επίσης: Τραμπ: Θα ανακοινώσει πρόωρα τον αντικαταστάτη του Πάουελ – Πιέσεις στο δολάριο